ค่ายกลอันวิจิตรของความคิด (ธรรมาภิวัฒน์ / ว.วชิรเมธี)
ปราณ, ไม่กี่วันก่อน มีหนุ่มสาวคู่หนึ่งซึ่งทำงานอยู่ในบริษัทเอกชนด้านการสื่อสารชื่อดังของเมืองไทย แวะมาหาครูพร้อมคำถามมากมาย ที่คั่งค้างอยู่ในหัวใจมาเป็นเวลานาน
ฝ่ายหญิงสาวเล่าให้ฟังว่า เธอทนทุกข์อยู่ในโลกของความเศร้า ความหวาดผวาเป็นเวลากว่าปีเข้ามานี่แล้ว สาเหตุก็เพราะเมื่อคราวคลื่นสึนามิถล่มภาคใต้ เมื่อปีที่ผ่านมานั้น เธอได้สูญเสียพ่อและแม่ไปในเหตุการณ์มหันตภัยครั้งนั้น และนับแต่วันที่ค้นพบศพของบุพการีทั้งสอง กระทั่งทำพิธีฌาปนกิจศพเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็ยังคงตกอยู่ในความประหวั่นพรั่นพรึง ขวัญผวา มาจนถึงบัดนี้ เปล่าหรอก อาการประหวั่นพรั่นพรึงขวัญผวานั้นไม่ได้เกิดจากความ 'กลัวผี' ของคนอันเป็นที่รักอย่างที่คนไทยเราเป็นกันนักเวลานึกถึงคนตายหรอกนะ หากแต่เกิดจากอาการเป็นห่วง สงสาร และกังวลถึงคนอันเป็นที่รัก ซึ่งล่วงไปสู่อีกโลกหนึ่งแล้วอย่างจับจิตต่างหาก
หญิงสาวคนนั้นเล่าต่อไปว่า ทุกคืนเธอจะพบผู้มีพระคุณทั้งสองในความฝันเสมอ และในฝันนั้นท่านทั้งสองก็มักจะมาปรากฏตัวในสภาพลำบากถึงที่สุด ซ้ำเธอเองก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ เมื่อเหตุการณ์ในความฝันเขม็งเกลียววิกฤติถึงที่สุด เธอก็จะสะดุ้งตื่นพร้อมด้วยเหงื่อชุ่มไปทั้งตัว ข้อที่น่าวิตกก็คือ เธอฝันได้มากครั้งพอๆ กับจำนวนคืนวันที่ผ่านเข้ามาในแต่ละวันของชีวิต เธอขยายความต่อไปอีกว่า แทบไม่มีคืนไหนเลยที่นอนแล้วเธอไม่ฝันถึงท่านทั้งสอง และเมื่อฝันจนเธอไม่เคยหลับสนิทแม้แต่คืนเดียว ทางออกของเธอก็คือ การไปหานักจิตวิทยาเพื่อขอให้เขาช่วยในการบำบัดและให้การรักษาด้วยการรับประทานยาอีกหลายชนิด เธอเล่าต่อไปอีกว่า ตอนนี้ชีวิตแยกไม่ออกจากยานอนหลับ และยาระงับอาการประสาทหลอนอย่างที่ว่ามาข้างต้นนั้น
ปราณ, เมื่อฟังเรื่องของเธอแล้ว ครูก็บอกว่า เรื่องนี้แก้ไม่ยากเลย ในฐานะผู้มีประสบการณ์มาก่อน ครูจึงเล่าว่า เมื่อย้อนกลับไป 11 ปีที่แล้ว ตอนที่พี่ชายของครูประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตใหม่ๆ นั้น ครูก็เคยป่วยด้วยอาการประสาทหลอนอย่างนี้เหมือนกัน กล่าวคือ นับแต่วันที่เสียพี่ชาย ครูนอนหลับไม่สนิทเป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนเศษ เพราะในฝันทุกคืนพี่ชายจะมาปรากฏตัวให้เห็นเสมอ ซ้ำเมื่อเหตุการณ์ในความฝันวิกฤติถึงที่สุด ครูก็จะสะดุ้งตื่นพร้อมด้วยเหงื่อโชกไปทั้งตัว ครูจำได้ว่าตลอดคืนวันอันโหดร้ายเช่นนั้น ครูแทบไม่อาจนอนคนเดียวได้ ทุกคืนต้องชวนใครสักคนมานอนเป็นเพื่อนด้วยเสมอ เพราะมิเช่นนั้นแล้วก็ไม่อาจข่มตานอนหลับอย่างสนิทใจได้
แต่อย่างไรก็ตาม แม้เมื่อมีคนอื่นมานอนเป็นเพื่อนแล้วก็ตามทีเถิด แต่ในโลกแห่งความฝันอันเป็นส่วนตัวนั้น ครูก็ยังคงต้องเผชิญกับความน่าสะพรึงกลัวเพราะฝันร้ายอย่างเดียวดายต่อไป เหตุการณ์เป็นอย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า กระทั่งครูเองผ่ายผอม เพราะนอนไม่เต็มตื่น และเพราะความกังวลที่ค้างอยู่ในใจคอยรบกวนอย่างสม่ำเสมอทุกค่ำคืน
วันหนึ่งครูจึงเริ่มถามตัวเองว่า ตกลงพี่ชายของเราที่เสียไปนั้น ยังคงเวียนว่ายอยู่ในที่ที่เกิดอุบัติเหตุเหมือนอย่างที่ชาวบ้านเขาร่ำลือกัน หรือว่าได้ล่วงไปสู่ภพหน้าแล้วอย่างฉับพลันทันทีที่ถึงแก่กรรมกันแน่ ครูเพียรถามตัวเอง และศึกษาค้นคว้าหลักวิชาเพื่อตอบคำถามของตัวเองอย่างหนัก จนในที่สุดก็ได้คำตอบที่ทำให้มั่นใจว่า มนุษย์ทุกคนที่ตาย (หากยังคงมีกิเลส) ก็จะเกิดในภพใหม่ในทันที
ดังนั้น คำถามที่ตามมาก็คือ ถ้าเช่นนั้น ทำไมในความฝัน พี่ชายจึงยังคงแวะเวียนมาหาเราทุกค่ำคืน ตกลงสิ่งที่เราเฝ้าฝันถึง กับหลักแห่งความจริงที่พุทธศาสนาได้ตอบเอาไว้อย่างชัดเจนนั้น มีอะไรผิดพลาดคลาดเคลื่อนหรือเปล่า
เพื่อที่จะพาตัวเองตีฝ่าออกมาจากความฝันอันแสนโหดร้าย ที่ทำลายทั้งสุขภาพกายและสุขภาพจิตนั้น วันหนึ่งครูก็ตั้งคำถามกับตัวเองว่า หรือบางทีอาจมี 'บางสิ่ง' ที่ผูกพันเรากับพี่ชายที่ตายไปแล้วเอาไว้ด้วยกัน ความฝันอันเป็นต้นธารของความทุกข์นั้น จึงมิเคยจบสิ้น เมื่อเพียรแสวงหาสาเหตุทุกๆ แง่มุมแล้ว วันหนึ่งครูก็ค้นพบปมปัญหาอันเป็นที่มาของความฝันที่เจืออยู่ด้วยความระทมทุกข์นั้นจนได้
อะไรล่ะ คือสาเหตุที่ว่านั้น เธอคงต้องติดตามอ่านต่อในฉบับหน้าแล้วล่ะปราณ
ครูเอง
